Το εργατικό και λαϊκό κίνημα,
παρά τις εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και με βάση κυρίως την πίεση της
λαϊκής βάσης, έχει δώσει σημαντικούς μαζικούς αγώνες, έχει δυσκολέψει τους
σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και των ξένων πατρώνων της αλλά δεν
έχει κατορθώσει να τους σταματήσει και να τους ανατρέψει.
Ο βασικός λόγος αυτής της
αδυναμίας βρίσκεται στην απουσία μίας ρεαλιστικής και ταυτόχρονα επαναστατικής
πολιτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση με βάση τα συμφέροντα του κόσμου της
εργασίας. Μόνο μία τέτοια πρόταση μπορεί να πείσει και να εμπνεύσει την μεγάλη
εργαζόμενη πλειονότητα της χώρας ότι υπάρχει άλλη διέξοδος, ότι είναι στα χέρια
της και ότι έχει τη δύναμη να την επιβάλλει και να την διεκπεραιώσει. Αυτή η
ρεαλιστική επαναστατική πολιτική πρόταση διεξόδου πράγματι, όπως έχουν δείξει
οι κλασσικοί του Μαρξισμού, δεν μπορεί να γεννηθεί αυθόρμητα από τις εργατικές
και λαϊκές αντιστάσεις. Χρειάζεται η ύπαρξη ενός επαναστατικού πολιτικού φορέα
του κόσμου της εργασίας για να την επεξεργαστεί και να την κάνει κτήμα των
λαϊκών μαζών.
Χρειάζεται δηλαδή ένα
κομμουνιστικό κόμμα, αντάξιο του ρόλου του στην ουσία και όχι στον τύπο και στα
σύμβολα.
Η οδυνηρή απουσία ενός τέτοιου
κομμουνιστικού φορέα σήμερα είναι πιο αισθητή παρά ποτέ. Τα ψήγματα του
βρίσκονται διάχυτα σε όλα σχεδόν τα ρεύματα της Αριστεράς* φυσικά όχι με την
ίδια πυκνότητα καθώς ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς σε
ένα καθαρόαιμα συστημικό πολιτικό χώρο. Από την άλλη η ηγεσία του ΚΚΕ μέσω του
«επαναστατικού χιλιασμού» στον οποίο επιδίδεται ουσιαστικά υποβοηθά τα αστικά
σχέδια αποδυναμώνοντας το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το χειρότερο από όλα είναι
ότι, με τις πολιτικές και τις αχαρακτήριστες θεωρίες της, κακοποιεί και
αμαυρώνει το όνομα των κομμουνιστών και του Μαρξισμού κάνοντας μακροπρόθεσμη
ζημιά στην κομμουνιστική υπόθεση. Τέλος οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και οι
άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, παρά τις σημαντικές ορισμένες
φορές προσπάθειες και συμβολές τους, δεν έχουν κατορθώσει να καλύψουν αυτό το
κενό.
Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία
παρά ποτέ αυτή η επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού εγχειρήματος. Όχι γιατί
είναι ανάγκη των κομμουνιστών αλλά γιατί το απαιτεί επιτακτικά η ιστορία. Το
εγχείρημα αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί πρέπει να συνδυασθεί με την
ταυτόχρονη ανάπτυξη της πιο πλατειάς και ταυτόχρονα πιο ασυμβίβαστης εργατικής
και λαϊκής ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δηλαδή απαιτεί την
συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου που να κατορθώσει να ανατρέψει την αστική κίνηση.
Πρόκειται δηλαδή για ένα δισυπόστατο καθήκον:
(α) να επαναθεμελιωθεί το
κομμουνιστικό εγχείρημα στα τρία βασικά συστατικά στοιχεία του: την θεωρία, το
πρόγραμμα (την ενότητα στρατηγικής και τακτικής) και την μαζική παρέμβαση
και
(β) ταυτόχρονα να συγκροτηθεί ένα
αποτελεσματικό λαϊκό μέτωπο με βάση ένα αναγκαίο και ικανό μεταβατικό πρόγραμμα
με βασικό άξονα την Αποδέσμευση από την ΕΕ (γιατί αυτό συμπυκνώνει στη
συγκεκριμένη κατάσταση την κόκκινη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της προλεταριακής
και της αστικής κίνησης). Το πρόγραμμα αυτό, από την πλευρά των κομμουνιστών
πρέπει ρητά να αναφέρει και να συγκροτεί την σοσιαλιστική προοπτική του χωρίς
όμως η τελευταία να προϋποτίθεται σαν σημείο εκ προοιμίου συμφωνίας με
ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.
Ιδιαίτερα σήμερα, εμπρός στην
επαπειλούμενη καταστροφή για τον κόσμο της εργασίας είναι άμεση η ανάγκη για
την συγκρότηση του προγράμματος και του μετώπου αυτού. Αυτό απαιτεί την άμεση
πρωτοβουλία συμβολή όλων των πραγματικά κομμουνιστικών δυνάμεων και ταυτόχρονα
θα ενισχύσει με την σειρά του το εγχείρημα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Κανένας κομμουνιστής δεν πρέπει
να λείψει από την τιτάνια προσπάθεια για την εκπλήρωση των καθηκόντων αυτών.
Κλείνοντας θα ήθελα να χαιρετίσω την σημερινή εκδήλωση έχοντας την πεποίθηση
ότι τόσο αυτή όσο και η συνολική δουλειά του συλλόγου «Γ.Κορδάτος» συμβάλλει
αποφασιστικά στην προαναφερθείσα κατεύθυνση.