Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων με αφορμή
την έλευση του ΕΚΟΦΙΝ στην Αθήνα δεν πέρασε. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία της
Αθήνας έδωσαν βροντερό παρόν κι έσπασαν την τρομοκρατική απόφαση της λαομίσητης
κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Με αφορμή τα όσα έγιναν χθες θέλουμε να καταθέσουμε
ορισμένες σκέψεις:
[1] Ο αυταρχικός κατήφορος των υπηρετών
της τρόικας δεν έχει σταματημό. Προκειμένου να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή, να
καταστείλουν κάθε κινηματική διαδικασία, να σπείρουν το φόβο και να εφαρμόσουν
τους νόμους που ψηφίζουν με οριακές πλειοψηφίες και χωρίς να έχουν την έγκριση
της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού, θα περιορίζουν την ήδη κουτσουρεμένη
αστική δημοκρατία.
[2] Επειδή η πολιτική που εφαρμόζουν
υπαγορεύεται από σκληρές αναγκαιότητες δε θα διστάζουν να προπηλακίζουν κόσμο
ακόμη κι εντελώς απρόκλητα. Έτσι, οι διαδηλωτές στην προσπάθειά τους να
κατευθυνθούν προς τη Βουλή δέχθηκαν δακρυγόνα από τα ΜΑΤ και δοκίμασαν τα κλομπ
των ΜΑΤ. Στη συνέχεια, στη διασταύρωση Ακαδημίας και
Ασκληπιού χωρίς καμία αφορμή, αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ (η Βίας αν προτιμάτε)
κατευθύνθηκαν με τις μοτοσυκλέτες τους πάνω σε πεζούς διαδηλωτές τρέποντάς τους
σε φυγή και βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα. Στη συνέχεια τους
εγκλώβισαν σε γνωστό βιβλιοπωλείο της περιοχής χτυπώντας τους κι επιχειρώντας
να συλλάβουν όποιον μπορούσαν. Η παρέμβαση του πλήθους εμπόδισε κάποιες από τις
συλλήψεις αλλά και τα χειρότερα από τους μανιασμένους τραμπούκους.
[3] Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό
το κίνημα βρίσκεται σε ύφεση. Ωστόσο η πραγματοποίηση της χθεσινής διαδήλωσης
αποτελεί μια νίκη για το λαϊκό κίνημα και μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για
την ανάτασή του.
[4] Μια από τις προϋποθέσεις αυτής της
ανάτασης είναι και η ενότητα του κινήματος. Χθες, πάντως για άλλη μια φορά
πραγματοποιήθηκαν τρεις ξεχωριστές συγκεντρώσεις (το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Προπύλαια, ο ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κλαυθμώνος). Δεν υποστηρίζουμε
πως η ενότητα ταυτίζεται με τις κοινές πορείες και συγκεντρώσεις, ούτε πως οι
κοινές πορείες και συγκεντρώσεις είναι αυτά τα στοιχεία που θα συμβάλλανε με
αποφασιστικό τρόπο στην κινητοποίηση των μαζών και την αποτελεσματικότητα των
αγώνων. Όμως, αδυνατούμε να κατανοήσουμε για ποιο λόγο δεν μπορεί να εφαρμοστεί
ένας στοιχειώδης συντονισμός. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί κάτι τέτοιο δε θα έδινε
μια κάποια ελπίδα στον αγωνιζόμενο κόσμο αλλά και σε όλο το λαό;
Σύλλογος διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης "Γιάννης Κορδάτος"