Για το συνδικαλιστικό κίνημα και την ανασυγκρότηση του

Η διάδοση των ιδεών του μαρξισμού λενινισμού, όπως περιγράφονται συνοπτικά στο καταστατικό μας, απαιτεί εκτός από τις διάφορες πολιτικές και ιδεολογικές παρεμβάσεις το μπόλιασμα των αγώνων των εργαζομένων από αντιμονοπωλιακή – αντιιμπεριαλιστική λογική.

Ο σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος» θέλοντας να συμβάλλει στην μαρξιστική επεξεργασία σημαντικών κοινωνικών ζητημάτων, με βάση την μετωπική πολιτική που είναι όρος ύπαρξης της πολιτικής του συλλόγου μας, θα κάνει την προσπάθεια ανάδειξης του καίριου και σημαντικού ζητήματος    της  ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος πρώτα –πρώτα στο χώρο  της αριστεράς αλλά και στο ευρύτερο χώρο της πολιτικής και της κοινωνίας. Να αναδείξουμε δηλαδή ποια είναι την κατάσταση της εργατικής τάξης, οι προϋποθέσεις της ουσιαστικής αντεπίθεσης της, ποιες πρέπει οι κατευθύνσεις  του συνδικαλιστικού κινήματος.

Επιδιώκει να αναπτυχθεί ένας γόνιμος διάλογος και να βγουν κάποια συμπεράσματα για τους όρους και προϋποθέσεις ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, αφού σήμερα είναι κοινή διαπίστωση η υποχώρηση της παρέμβασης του, η αδυναμία του να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται από την εγχώρια αστική τάξη και του ξένου κεφαλαίου κύρια της Ιμπεριαλιστικής ΕΕ και διεθνών οργανισμών, διαμέσου των πολιτικών τους εκπροσώπων δηλαδή της Κυβέρνησης και της τρόικας. Συνέπεια των πολιτικών της τελευταίας περιόδου από το 2009 και δώθε είναι η συνεχιζόμενη, ραγδαία επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης και παράλληλα την προλεταριοποίηση ευρύτερων μικρομεσαίων στρωμάτων, την τεράστια αύξηση των μισοπρολετάριων και των μακροχρόνια ανέργων με παράλληλη όμως απομαζικοποίηση  των συνδικάτων .

Το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα με τις ηγεσίες του σε γ/βμιο αλλά και σε εν πολλοίς σε β/θμιο επίπεδο είναι συμβιβασμένο, διαχειριστικό, ενσωματωμένο και κομματικοποιημένο, ανίκανο να σπάσει ή έστω να δημιουργήσει ρήγματα στην νεοφιλελεύθερη πολιτική, των τεράστιων αντιδραστικών ανατροπών  τσακίσματος των όποιων κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης έχουν απομείνει .

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριακονταετία για να μην αναφερθούμε  για παλιότερα και το μαύρο παρελθόν τους,  αβαντάριζαν την πολιτική του κεφαλαίου ήταν αναφανδόν υπέρ της ΕΕ, υπονόμευαν την όποια αγωνιστική πρωτοβουλία α/θμιων και αγωνιστικών β/θμιων σωματείων από τα κάτω.

Οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ κινούνταν εντός των διαχειριστικών πλαισίων  και παράλληλα συμμετείχαν σε όλες τις πλειοψηφίες με τις παρατάξεις του δικομματισμού όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Για μία περίοδο δημιουργήθηκε η ελπίδα ανάτασης της αγωνιστικής δράσης με τη δημιουργία του ΠΑ.Μ.Ε. σαν ένας συντονισμός ΕΚ, Ομοσπονδιών και σωματείων σε μια αγωνιστική κατεύθυνση θέλοντας να σπάσει τον δούρειο ίππο των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δυστυχώς έχει μετατραπεί σε μια παράταξη με σεχταριστική λογική, σε μια παράταξη χωρίς όργανα, σε ένα επιτελείο που βοηθά στη δημιουργία όρων οργανωτικής διάσπασης του κινήματος, με τα λεγόμενα «κόκκινα συνδικάτα».

Η ύπαρξη της συλλογικής, ενωτικής , ταξικής πτέρυγας του συνδικαλιστικού κινήματος είναι  βασικός όρος για την άμυνα της εργατικής τάξης. Η ύπαρξη ενός συνεπούς  εργατικού κόμματος και όχι ρεφορμιστικού, μια επαναστατικής πολιτικής πρωτοπορίας, με πολιτική των συμμαχιών, είναι ο απαραίτητος όρος για να βρει διέξοδο ο λαός μας στη προοπτική του σοσιαλισμού.

Γι’ αυτό την επόμενη περίοδο θα συγκαλέσουμε ημερίδα που θα απευθύνεται σε σωματεία, φορείς και συλλογικότητες αλλά  και σε ανένταχτους αγωνιστές, εργαζόμενους και ανέργους, που βαστάνε την αγωνιστική τους αξιοπρέπεια με συνέπεια όλα αυτά τα δίσεκτα χρόνια, με στόχο να γίνει ανταλλαγή απόψεων και να δούμε τους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσουμε συλλογικά στους κοινωνικούς αγώνες ώστε οι αντιστάσεις να πάρουν τη μορφή που τους αξίζει.

Θα απευθυνθούμε σε όλες τις δυνάμεις  που αισθάνονται ότι βρίσκονται στην ταξική πτέρυγα του συνδικαλιστικού κινήματος, σε διανοούμενους  που πατάνε γερά στη βάρκα της εργατικής τάξης, μακριά από μικρομεγαλισμούς που ταλανίζουν το χώρο της ευρύτερης αριστεράς και του ταξικού κινήματος.

            Σήμερα είναι αναγκαίο να ξαναμπούν  στο τραπέζι για συζήτηση και να αναδειχθούν οι βασικές πλευρές της εργατικής πολιτικής όπως η οργανωτική ενότητα, η οικονομική αυτάρκεια των συνδικάτων και η απεμπλοκή τους από το κράτος, του ελέγχου και της άμεσης ανάκλησης των αντιπροσώπων τους, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία σαν το μακρύ χέρι των κομμάτων της αστικής και ρεφορμιστικής πολιτικής, η αντιπροσώπευση στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και ο θεσμός των προεδρείων , οι όροι και οι προϋποθέσεις.

            Είναι φανερή η απουσία μιας συνεπούς αγωνιστικής και ενωτικής συνδικαλιστικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η γραμμή αυτή δεν αρκεί να είναι αγωνιστική, πρέπει να είναι και ενωτική. Δεν αρκεί να είναι ενωτική, πρέπει να είναι και πραγματικά αγωνιστική. Στο καθήκον δημιουργίας και μαζικοποίησης αυτής της γραμμής πρέπει και μπορούμε να συμβάλλουμε.

Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πάντοτε, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, στις συνθήκες της κρίσης, του φόβου και του κατακερματισμού έχουν ανάγκη να αισθανθούν ενωμένοι, όχι μόνοι τους, όχι διαιρεμένοι. Η τάση για ενότητα είναι φυσικό να δυναμώνει στις συνθήκες αυτές. Πρέπει όμως να δοθεί η σωστή αγωνιστική απάντηση, μακριά από το λοξοκοίταγμα προς την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και το σεχταρισμό του ΠΑΜΕ ή άλλων δυνάμεων. Η αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων καθόλου δεν αποκλείει την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση με εκείνες τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες που προδίδουν στην ουσία το λαό ή που ταλαντεύονται.

Φυσικά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι νίκες των λαϊκών αγώνων είναι, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, ασταθείς και περιορισμένες. Οι νίκες γίνονται αφάνταστα πιο δύσκολες σε συνθήκες κρίσης. Ωστόσο, ακόμη και μια μικρή επιτυχία, η αποτροπή μιας απόλυσης ή μιας διακοπής του ρεύματος σε ένα νοικοκυριό, όταν γίνεται υπό το βάρος της συλλογικής, ενωτικής διεκδίκησης, μπορεί να δώσει δύναμη, ελπίδα. Μπορεί να διαπαιδαγωγήσει και να αναπτερώσει το ηθικό αυτών που σήμερα είναι απελπισμένοι.

Να πιάσουμε λοιπόν ξανά το νήμα του ταξικού εργατικού νήματος ,την επιστροφή στις αρχές και τις αξίες των απαρχών του προηγούμενα αιώνα όπως της αλληλεγγύης της ενότητας και της συντροφικότητας των εργατών.

Το πλαίσιο

Το πλαίσιο στο οποίο μπορούμε να βασίσουμε τη συνδικαλιστική μας παρέμβαση πρέπει να έχει αιχμή, κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή – αντιιμπεριαλιστική. Σε κάθε χώρο μπορεί και πρέπει να εξειδικεύεται ή και να αλλάζει ανάλογα με τις γενικότερες ή ειδικές τοπικές συνθήκες.

Άμεσα αμυντικά μέτρα: 

• Κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο
• Κανένα νέο μέτρο σε βάρος του εισοδήματός των εργαζομένων
• Κανένα νέο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν πρέπει να περάσει
• Κατάργηση όλων των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και του όλου αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου
• Επιστροφή, ως ελάχιστο, σε πρώτη φάση, μισθών και ατομικών, συλλογικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στο επίπεδο του 2008
• Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία και πρόνοια
• Υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών, τιμωρία των ναζιστικών εγκλημάτων, διάλυση των οργανώσεών τους, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από όλα τα φασιστικά στοιχεία 

Μέτρα που συνδέουν την άμυνα με την αντεπίθεση και τη χάραξη μιας άλλης πολιτικής πορείας:

•  Έξω τη τρόικα – εθνική ανεξαρτησία 
• Διαγραφή του χρέους
• Εθνικοποίηση και εργατικός έλεγχος των τραπεζών και των επιχειρήσεων που έχουν στρατηγική σημασία για την εθνική οικονομία
• Εθνικοποίηση των επιχειρήσεων που αδυνατούν (ή η ιδιοκτησία τους ισχυρίζεται ότι αδυνατεί) να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους έναντι των εργαζομένων, εγκαθίδρυση εργατικού ελέγχου σε αυτές, δημιουργία δημόσιου φορέα από επιχειρήσεις ομοειδούς αντικειμένου, ώστε να εξακολουθήσουν να λειτουργούν και να παράγουν
• Στήριξη του κράτους στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις
• Αντίθεση και απειθαρχία στην ΕΕ, έξοδος τελικά από αυτήν

Το Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης Γιάννης Κορδάτος